Argentyna ma do zaoferowania o wiele więcej niż mięsne dania. Mieszanka kultury europejskiej z miejscową przyczyniła się do bogactwa tutejszej kuchni. Kilka kultowych argentyńskich pozycji kulinarnych poniżej.

Asado

Asado to sposób przygotowania mięsa na ogromnym ruszcie. Mięso z asado możemy spróbować w wielu restauracjach, najlepsze jednak jest to przyrządzane w domu. Miejscowi uwielbiają niedzielne spotkania na asado, w trakcie których delektują się najróżniejszymi rodzajami mięsa. Najpopularniejsza jest oczywiście wołowina: zależnie od tego, z której części krowy pochodzi i od sposobu pokrojenia poszczególne fragmenty mają swoje nazwy, których tłumaczenie ciężko znaleźć w naszym języku. Wśród wielu dziwnie brzmiących dla nas nazw z pewnością warto spróbować vacio, bife de chorizo czy matambre. Poza kawałkami wołowiny na asado rządzą też chorizos criollos, czyli rodzaj tutejszej surowej kiełbasy z wołowiny.

Empanadas

Zapiekane w piecu pierogi to bodajże najpopularniejsza argentyńska przekąska. Mimo że empanadas znajdziemy w wielu latynoskich krajach to jednak to właśnie te argentyńskie mogę śmiało uznać za te najlepsze. Empanadas mogą być nadziewane najróżniejszymi farszami, wśród nich wyróżnić można te z mięsem, z serem i pomidorami, z kukurydzą czy z szynką i serem i właściwie każdy argentyński region ma swoje najbardziej typowe empanadas. Jak kraj długi i szeroki to jednak mięsne empanadas criollas (kreolskie) uważane są za te klasyczne. Skrócony przepis poniżej :).

Przepis na ok. 20 empanadas

Ciasto:

Pół kilo mąki pszennej, 200 ml oleju, 10 ml vinagre, 10 ml oliwy z oliwek, ok. 50 ml wody, sól, pieprz.

Farsz:

Ok. pół kilo mięsa wołowego bez kości, 2 duże cebule, 2-3 ząbki czosnku, pół papryki, papryka w proszku, sól, pieprz, oliwki, ugotowane na twardo jajko.

Mięso kroimy na drobne kawałki i gotujemy je w garnku. Gdy mięso się ugotuje dodajemy do garnka pokrojone drobno cebule, paprykę, ząbki czosnku, sól, pieprz i paprykę w proszku. Gotujemy to wszystko ok. 30 minut. Następnie odstawiamy farsz do wystygnięcia.

Składniki na ciasto mieszamy i wyrabiamy aż masa nie będzie się kleić do rąk (w razie potrzeby dodając trochę wody). Potem formujemy z niej ok. 20 kulek, wałkujemy je, wypełniamy wystudzonym farszem. Nakładając nadzienie na ciasto dodajemy po 1 oliwce do każdej empanady i po kawałku jajka na twardo. Kleimy tak samo jak pierogi i pieczemy w piekarniku w temperaturze ok. 180 stopni przez ok. 20-25 minut.

Locro

Locro, czyli mieszanka różnych rodzajów mięs, flaków, dyni, fasoli, kukurydzy i innych warzyw (o konsystencji zbliżonej do gulaszu) to argentyńskie danie narodowe. W większości miejsc locro je się przede wszystkim w czasie świąt narodowych. I tak dzień przed Dniem Niepodległości (9.07) czy Dniem Rewolucji Majowej (25.05) trwa gorączka poszukiwań wszystkich produktów potrzebnych do locro. I mimo że w czasie wspomnianych świąt locro można spróbować na targach i w restauracjach to standardowo danie te przygotowuje się w domu i je w czasie organizowanych wtedy spotkań rodzinnych.

Wyjątkiem jest tu północ kraju (m.in. prowincje Catamarca czy Tucuman), gdzie locro je się również na co dzień i możemy je bez problemu kupić w wielu knajpach.

Pollo al disco

Klasyka argentyńska to dania przygotowywane w „disco”, czyli rodzaju naczynia/patelni, w którym gotujemy na ogniu (czyli znów wracamy do dań z rusztu ;)). W owym disco można przygotować różne rodzaje potraw, ale najpopularniejszy jest pollo al disco, czyli „kurczak z disco”. We wspomnianym naczyniu gotujemy kurczaka z duużym dodatkiem wina i różnych warzyw i… voila! Mamy zaskakująco dobrą mieszankę :).

Przepis na pollo al disco (w polskich warunkach ;))

Wesji tej potrawy jest bardzo dużo. Ja zaproponuję moją ulubioną mieszankę składników. Podstawowa różnica między nią a argentyńskich oryginałem będzie taka, że tam danie przygotowuje się w specjalnym „disco” i na ruszcie, ale polska wersja przygotowywana w zwykłej, dużej patelni też jest naprawdę smaczna.

Składniki (dla 4 osób):

4 udka + 4 podudzia z kurczaka, 4 spore ziemniaki, 2 marchewki, 1 cebula, 1 szczypiorek, 1 papryka, 200 gram pieczarek, 3 ząbki czosnku, 1 litr bulionu, 1 litr białego wina, 4 liście laurowe, 3 łyżki musztardy, 2 łyżki śmietany, sok z cytryny, przyprawy (papryka słodka i ostra, oregano, sól, pieprz)

1. Na oliwie/oleju podsmażyć udka kurczaka z dwóch stron na złocisty kolor.
2. Do kurczaka dodać pokrojoną na kawałki cebulę, czosnek, marchewkę, paprykę, szczypiorek i podsmażyć razem ok. 5-10 minut.
3. Dodać do tego litr wina i gotować ok. 10 minut, a następnie dodać trochę ponad 1 litr bulionu (można zastąpić wodą).
4.  Gdy się wywar zagotuje przyprawić słodką i ostrą papryką, oregano i innymi przyprawami (według uznania), dodać liście laurowe, musztardę i odrobinę soku z cytryny.
5. Dodać pokrojone na małe kawałki ziemniaki i gotować aż się zrobią miękkie (ok. 15-20 minut)
6. Po ok. 10 minut gotowania dodać pokrojone pieczarki, a następnie śmietanę. Gotować pozostałe 10 minut. Jeśli wywar zacząłby za bardzo odparowywać należy dodać trochę wody (danie powinno mieć dość wodnistą, przypominającą trochę zupę konsystencję).
7. Gdy ziemniaki są miękkie danie jest gotowe.

Humitas

Humitas to danie popularne przede wszystkim na północy kraju. Jest to rodzaj przekąski z masy kukurydziano-dyniowej zawijanej w liście kukurydzy. Humitas występuje też w wersji Humitas al plato, czyli podawanej na talerzu z dodatkiem sera (już bez liścia kukurydzy).

Poza humitas mamy też popularne w niektórych miejscach północy (jak i w wielu innych krajach Ameryki Łacińskiej) tamales – czyli właściwie to samo co humitas, tylko że dodatkowo z mięsem w środku.

Makarony

Włoskie wpływy widoczne są szczególnie w argentyńskiej kuchni i miejscowi różne rodzaje makaronów uważają za swoje dania narodowe. Wśród nich najpopularniejsze są ñoquis (odpowiednik włoskich gnocchi z ziemniaków i mąki), nadziewane ravioles i sorrentinos (te ostatnie najbardziej zbliżone do naszych pierogów) – każdy z nich obowiązkowo z dodatkiem sosu (najczęściej pomidorowego). Jedzenie ñoquis ma nawet swój rytuał, zwany ñoquis 29. dnia miesiąca – tradycyjnie przyrządzało się je w domach właśnie 29. dnia każdego miesiąca (co prawdopodobnie wiązać można z ekonomicznością tego dania – tak istotną pod koniec miesiąca), pod talerzem jednego z domowników zostawiając monetę albo banknot – na szczęście.

Pizza

I znów te włoskie wpływy: Argentyńczycy kochają pizzę, a pizzerie możemy znaleźć tu właściwie na każdym rogu. Pizza argentyńska nie jest jednak taka sama jak ta włoska, bo mimo że można znaleźć i tę na cienkim cieście to jednak najczęściej spotkamy tu pizzę na grubszym cieście. I to jest właśnie ta podstawowa różnica w gustach, przez którą nie podzielam argentyńskiego zdania na temat tego, że to tutejsza pizza jest najlepsza na świecie ;). Iście argentyńską ciekawostką jest natomiast pizza a la parrilla, czyli chrupiąca pizza z grilla :).

Puchero

To tradycyjne danie jednogarnkowe, konsystencją przypominające zupę z mnóstwem składników długo uważane było za jedzenie biednych. Najczęściej przygotowuje się je na bazie mięsa wołowego z kością z dodatkiem ziemniaków, dyni, kukurydzy, cebuli i innych warzyw. Podobnie jak locro jest to danie, które ciężko znaleźć w restauracjach i raczej towarzyszy spotkaniom rodzinnym.

Jigote

Mój nowy ulubieniec, prosto z prowincji Catamarca. Jigote to rodzaj zapiekanki z mięsem, ziemniakami, kawałkami pieczywa, warzywami i serem.

Milanesa

To, co może zaskakiwać to, że jednym z ulubionym dań obiadów Argentyńczyków są… kotlety! Cieńsze niż nasze schabowe, zbliżone wyglądem do sznycla wiedeńskiego, zwykle zrobione są z najbardziej popularnego tu mięsa wołowego (choć możemy też spotkać milanesas z wieprzowiny albo z kurczaka, a na północy również z lamy!). Milanesa z ziemniakami albo frytkami to bodajże najczęściej spotykane (i najczęściej wybierane!) danie w tak popularnych tu menu del dia (zestaw obiadowy) w restauracjach.

Kilka innych klasyków:

Choripan – rodzaj sandwicha z grillowanym chorizo (argentyńską surową kiełbasą z wieprzowiny albo wołowiny) i sosem chimichurri (robionym na bazie natki pietruszki, czosnku, papryczek, oliwy z oliwek, octu winnego i soku z cytryny)

Lomito – rodzaj dużego sandwicha z mięsem wołowym, serem, szynką, sadzonym jajkiem, pomidorem, sałatą.

Bife a la criolla – kawałki wołowiny w sosie z pomidorów, cebuli i papryczki aji z ziemniakami

Bife a caballo – wołowina podawana z jajkiem sadzonym

I trochę słodkości:

Dulce de leche – argentyński odpowiednik kajmaku, popularny z pieczywem i innymi słodkościami

Alfajores – kruche ciasteczka biszkoptowe przekładane wspomnianym dulce de leche albo marmoladą

Facturas – najróżniejszego rodzaju słodkie bułki i croissanty (często również z owym dulce de leche)

Medialunas – słodkie rogaliki w kształcie półksiężyca (skąd nazwa)

Flan – jajeczny pudding, oryginalnie z Hiszpanii, popularny w wielu miejscach latynoskiego świata

Pastafrola – kruche ciasto z marmoladą