Uwielbiam Amerykę Południową za wiele rzeczy: za kulturę, za ludzi i za atmosferę, którą tworzą. Uwielbiam ją także za spektakularne widoki: te górskie, te na wybrzeżu, jak i te związane z dżunglą. Poniżej krótki spis miejsc, które do tej pory widokowo zauroczyły mnie szczególnie, miejsc, gdzie nie mogłam wyjść z podziwu dla piękna krajobrazów, które widzę.
Są takie szlaki w Tatrach, gdzie na początek naszych tatrzańskich wypraw nie powinniśmy się zapędzać. Dopiero gdy zdobędziemy te łatwiejsze szczyty możemy pomyśleć o tych miejscach, gdzie czają się… łańcuchy i inne sztuczne ułatwienia. Muszę przyznać, że mnie na początku mojej przygody z górami myśl o owych mistycznych łańcuchach trochę przerażała, trochę ekscytowała. Teraz natomiast szlaki te są zdecydowanie moimi ulubionymi – bo i można się trochę nagimnastykować i na pewno nie jest monotonnie.
Czy chodzenie po górach jest tylko dla wysportowanych osób ze świetną kondycją? Jeśli by tak było, to ja po górach w ogóle bym nie chodziła. Zawsze byłam słaba i niezbyt wysportowana, szczerze nienawidziłam zajęć wychowania fizycznego. Góry były dla mnie abstrakcją. Nie rozumiałam, jak ludzie mogą z własnej nieprzymuszonej woli chcieć się męczyć. I nagle się przełamałam. Czynników było wiele: dalsze podróże, które pozwoliły mi docenić piękno góry, chęć zdobycia czegoś itp. itd.
Trolltunga – charakterystyczna, wysunięta nad przepaścią półka skalna. Jedno z kultowych miejsc w Norwegii. Możecie nie kojarzyć nazwy, ale z pewnością kojarzycie to miejsce ze zdjęć. Na Język Trolla nie jest jednak tak łatwo się dostać. Trekking, który nas czeka jest długi, męczący, ale… wart zachodu.
Nie od razu Rzym zbudowano. Nie od razu Orlą Perć przejdziemy. Z polskich gór najbardziej upodobałam sobie Tatry, które według mnie bezapelacyjnie wygrywają konkurencję ze wszystkimi innymi, będąc tymi najbardziej majestatycznymi i… najbardziej wymagającymi.
Leżąca w Beskidzie Żywieckim Babia Góra to najwyższy po Tatrach szczyt w Polsce. Zwana również Diablakiem czy Kapryśnicą (ze względu na dość zmienną i wietrzną pogodę) mnie przyciągała nie tylko przynależnością do Korony Gór Polski, ale i prowadzącą na szczyt słynną Percią Akademików (uważaną za najtrudniejszy szlak w Beskidach). Czy faktycznie było tak ciężko?
Nie ulega wątpliwości, że Transylwania ma do zaoferowania turyście naprawdę sporo. Ja w trakcie swojej intensywnej, ale niestety zbyt krótkiej podroży, skupiłam się tym razem na miastach. A miasta te nawet na osobie, która woli góry i naturę, robią wrażenie. Co więc w poszczególnych z nich mi się najbardziej podobało, za co je polubiłam?
Jest kilka takich miejsc, które w polskich Tatrach zrobiły na mnie szczególne wrażenie. W większości są to konkretne szczyty, skąd widoki były najbardziej spektakularne. Ale nie tylko… Zapraszam do mojego subiektywnego tatrzańskiego rankingu (jako że preferuję Tatry Wysokie od Zachodnich, ostrzegam, że jest tu nadreprezentacja widoków z tych pierwszych ;)).
Są miejsca w Polsce znacznie dziksze niż Bieszczady. Góry, gdzie na szlakach mamy spore szanse nie spotkać nikogo. Wioski, gdzie miejscowi będą do nas zagadywać, dziwiąc się, skąd się tu wzięliśmy.
Czy wiecie, że w słynącej z kawy Kolumbii wcale nie tak łatwo o dobrą kawę? Większość miejscowych pije Nescafe czy kawy innych popularnych, mało wysublimowanych marek. Bo najlepsza kawa idzie na eksport. Możemy kupić ją oczywiście tu w supermarketach, ale u ulicznych sprzedawców czy w małych kawiarniach raczej jej nie znajdziemy. No chyba, że pojedziemy do regionu kawowego. Kolumbijska Zona Cafetera (zwana również Eje Cafetero) słynie nie tylko z kawy, ale i z przepięknej zielonej doliny z rosnącymi tu najwyższymi palmami na świecie.
