Pierwszy raz był z konieczności. W Brazylii, po zakończeniu wymiany studenckiej. Większość znajomych wyjechała do swoich krajów, a ja miałam na południowym kontynencie jeszcze trochę czasu i stwierdziłam, że pojeżdżę sobie trochę sama. I było warto. Poznałam sporo osób po drodze, wszyscy byli niezwykle mili i pomocni dla samotnie podróżującej gringi. Później była jeszcze samotna Kolumbia, kilka mniejszych i większych wypadów w czasie mojego pobytu w Peru, miesiąc w Ekwadorze i oczywiście wiele wypraw w naszym pięknym, ojczystym kraju.

Za każdym razem jadąc gdzieś sama, słyszałam albo, że to strasznie nudne, albo że niemądre i niebezpieczne (bez względu na to, czy chodziło o Amerykę Południową czy o wędrówki po Tatrach). I oczywiście wszyscy zaczynali biadolić nad moim ciężkim losem. Doszło do tego, że czasem już nawet nie dzieliłam się z innymi tą informacją, żeby się nade mną tak nie litowali. A sytuacje takie zdarzały się i w Polsce i np. w Kolumbii, gdzie miejscowa kobieta spotykając mnie, najpierw zaczęła prawie nade mną płakać, a potem gorliwie się za mnie modlić.

Żaden ze standardowo wymienianych zarzutów w moim przypadku nie okazał się jednak prawdą. Nudzić się nie nudziłam i, mimo podróżowania po krajach uważanych czasem za niebezpieczne, zagrożona też się nigdy nie czułam.

A co konkretnie daje mi samotne podróżowanie?

• Niezależność – jako że zwykle zwiedzam bardzo intensywnie, chcę zobaczyć wszystko i wszędzie, podróżowanie samej pozwala mi jeździć właśnie tak, jak lubię, zwiedzać, to, co chcę i kiedy chcę. Nie muszę się dostosować do nikogo, nie muszę rezygnować ze zwiedzenia czegoś, bo inna osoba akurat nie jest tym zainteresowana i w rezultacie poznaję dużo więcej niż zobaczyłabym z kimś.
• Brak kłótni – w końcu nie będziesz się kłócić sama z sobą ;). Trochę związane to z pierwszym punktem: nie będzie odmiennych opinii, niedogadania w kwestii zwiedzania tego czy owego, a ewentualne pretensje możesz mieć tylko do siebie.
• Pomoc miejscowych – zwykle, gdy podróżujesz sama, spotkane na Twojej drodze osoby są bardziej skłonne do pomocy. Bardzo często, gdy czekałam gdzieś na dworcu czy szukałam jakiegoś adresu w mieście, miejscowi sami podchodzili, zapytać, czy czegoś nie potrzebuję i zaoferować pomoc. Gdy podróżujesz z kimś, inni wychodzą zwykle z założenia, że takiej pomocy Wam nie potrzeba.
• Mniej problemów logistycznych – z mojego doświadczenia wynika, że w pojedynkę łatwiej osiągnąć mi wiele rzeczy, jak nocleg na CS, podwózka gdzieś, czy właśnie wspomniana wcześniej pomoc. Często okazuje się też, że nawet tam, gdzie teoretycznie miejsca nie ma, jedną osobę jakoś uda się wcisnąć. A opinia, że w dwie osoby jest zawsze taniej z noclegiem? W końcu od czego są dormy… Prawie zawsze jakiś hostel z wieloosobowymi salami się znajdzie. A jeśli nie, pozostaje poćwiczyć sztukę negocjacji i niejednokrotnie możemy „jedynkę” albo i „dwójkę” do własnego użytku dostać w cenie odpowiadającej połowie owej „dwójki”.

• 

  Przyjaciele na całym świecie – powiedzenie, że podróżując samotnie, nigdy nie jesteś sam, może i jest oklepane, ale z całą pewnością coś w nim jest. Ja właściwie codziennie poznawałam mnóstwo ciekawych osób, zarówno miejscowych, jak i innych backpackersów. Gdy jeździmy sami, zarówno inni chętniej do nas zagadują (mając do wyboru samotnego podróżnika czy trzymającą się razem grupkę znajomych, łatwiej zagadać do owego „samotnika”), jak i my stajemy się bardziej kontaktowi i otwarci i chętniej poznajemy innych. Czasem są to znajomi tylko na chwilę, czasem na jednodniową wycieczkę, a czasem, gdy okaże się, że nadajemy na tej samej fali i udajemy się w tym samym kierunku, mogą dołączyć do naszej podróży na dłuższy czas. Jako że jednak z taką osobą nie wyruszaliśmy od początku, w razie potencjalnych problemów nie jesteśmy skazani na jej towarzystwo do końca podróży.

• Pewność siebie – samotne podróżowanie z pewnością kształtuje charakter. Gdy nie masz z boku kogoś, kto wyręczy Cię w „ogarnięciu” czegoś, musisz zająć się tym sama. Siłą rzeczy nabierasz więc pewności siebie i odwagi, nabywasz umiejętności negocjacyjne (bo nikt za Ciebie nie wynegocjuje sensownej ceny), stajesz się bardziej przebojowa, samodzielna i zaradna. Bo nie masz też innej opcji ;).
• Czas na przemyślenia – jeśli nie wiesz, co robić dalej, chcesz przemyśleć swoje życie, jedź w samotną podróż. Będziesz mogła zatrzymać się właśnie tam, gdzie Tobie najbardziej odpowiada, by w spokoju pomyśleć czy po prostu pokontemplować piękno otoczenia.
• Podziw – nie ma co, fejm też się liczy ;). Kobiety, które podróżują same może i będą wywoływać czasem zdziwienie, ale w wielu przypadkach będą też podziwiane przez tych, którym, jak twierdzą, na to odwagi brak.

Czy zatem podróżowanie solo ma tylko plusy?

Oczywiście, że nie. Bywają w końcu momenty trudne, kiedy czujemy się bezradne i chciałybyśmy się komuś pożalić, a tu takiej osoby brak. Taka sytuacja zdarzyła mi się w Kolumbii, gdy cierpiąc na dość silne zatrucie i czując się naprawdę fatalnie, trafiłam do wybitnie imprezowego hostelu (tzn. pierwszego z brzegu), gdzie spokoju nie szło zaznać. Nikogo oczywiście nie obchodziło, jak się czuję, a ja byłam tak słaba, że nie miałam i tak siły szukać innej opcji. W takim momencie przydałby się ktoś, kto wesprze Cię chociaż dobrym słowem.

Towarzysz w podróży może pomóc także przy potencjalnych problemach technicznych. Jest przykładowo ileś krajów, gdzie kłopoty z wypłatami z bankomatów są wręcz standardem i może okazać się, że żadna z naszych kart działać nie będzie. Mi zdarzyło się tak w Boliwii, gdy moje obydwie karty postanowiły się zbuntować, a gotówka była na wykończeniu. I na szczęście akurat w tym momencie nie podróżowałam sama, więc pomoc współtowarzyszki okazała się nieoceniona. Po boliwijskich historiach jestem już dużo lepiej przygotowana na takie ewentualności. W razie czego zawsze istnieją też przekazy międzynarodowe, pewnie więc ostatecznie jakoś bym sobie i sama poradziła. Ale byłoby przy tym dużo więcej komplikacji, kombinowania i stresu.

Bywa też czasem i tak, że jesteś w jakimś wyjątkowo pięknym miejscu i chciałabyś z kimś tymi niezwykłymi chwilami się podzielić. A tymczasem jesteś sama i nie masz nawet komu powiedzieć: „Ależ tu pięknie!”. Nie wspominając o tym, że nie masz nikogo, kto w tych cudownych okolicznościach przyrody zrobi Ci idealne zdjęcie;).

A czy samotne podróże są dla wszystkich?

Wydaje mi się, że nie. A przynajmniej nie w każdym momencie życia. Sama chyba też jeszcze kilka lat temu nie czerpałabym z tego sposobu podróżowania tyle, co teraz. Bo zwyczajnie byłam na to niegotowa… sceptycznie do nich nastawiona i znacznie mniej pewna siebie. Musiałam pojeździć sporo w towarzystwie, by odważyć się na ten kolejny krok.

Niektórzy mówią mi, że to nie dla nich i nie odważyliby się na to nigdy. Gdy zaczęłam jeździć sama w ten sposób, zaczęłam mieć tendencję do przekonywania innych, że to świetny pomysł i że muszą koniecznie spróbować. Teraz zdaje mi się jednak, że nic na siłę. Jeśli nie jesteś gotowa, czujesz, że albo jesteś na to zbyt nieśmiała i sama nie dasz rady, albo po prostu masz głębokie przekonanie, że sama w podróży nie będziesz się dobrze bawić, nie będę Cię przekonywać, że jest inaczej. A może po prostu masz idealnego towarzysza podróży i nie widzisz sensu, po co miałabyś kombinować z ruszeniem gdzieś samej? Tym lepiej dla Ciebie. Podróżowanie samotne, gdy nie ma się takiej potrzeby czy w ogóle na to ochoty jest bez sensu. Niekiedy trzeba czasu, żeby dojrzeć do takiej decyzji i czerpać radość z samotnych podróży. A dla niektórych taka potrzeba może nie nadejść i nigdy.

Podróżowanie musi być przyjemnością. Jeśli wiesz, że samotnie taką przyjemnością nie będzie, nie ma co się zmuszać. Każdy sposób podróżowania ma swoje dobre i złe strony. Nie żałuję żadnej ze swoich podróży, ani tych samotnych, ani tych w towarzystwie. Chociaż wydaje mi się, że te samotne dały mi osobiście nieco więcej, nie oznacza to, że w każdym przypadku tak będzie. Ale… jeśli zastanawiasz się nad tym i czujesz, że może to już ten czas… pozostaje spróbować i samej się przekonać :).