• Posiadanie tylko jednego nazwiska

Większość Latynosów ma dwa nazwiska – ojca i matki. Mimo że posiadanie tylko jednego nazwiska nie jest czymś typowo polskim, i tak za każdym razem musiałam się z tego tłumaczyć. A ostatecznie i tak stwierdzano, że jest to bardzo „machista”, czyli szowinistyczne. I kto by pomyślał, że właśnie w krajach latynoskich, uważanych powszechnie za „machista” kobieta nie przejmuje nazwiska męża, a dziecko ma również nazwisko matki…

• Nazwiska kobiet zakończone literką „a”, a u mężczyzn literką „i”

Odmiana polskich nazwisk wywołuje zdziwienie w wielu krajach. Ja, jako osoba posiadająca to samo nazwisko, co najsłynniejszy obecnie polski piłkarz, ten temat wyjaśniałam zaskakująco często:

X: Ooo! Jesteś z Polski! Jak Robert Lewandowski!

Ja: Taak, i nawet mam to samo nazwisko, co on 🙂

X: Lewandowski?!

Ja: Lewandowska

X: No to przecież nie to samo!?…

• Nasz własny, polski język

Niezmiennie w Ameryce Południowej dziwią się, że mamy w Polsce swój własny język. A jak jeszcze mówi się im, że wcale nie jest on podobny do niemieckiego to już w ogóle szok! Gdy natomiast poproszono mnie o powiedzenie czegoś po polsku, spotkałam się z opinią, że brzmi on nieco podobnie do keczua, języka tamtejszej rdzennej ludności (gdzie też jest sporo dźwięków typu „sz”, „cz” itp.).

• Posiadanie czasem „normalnych”, latynoskich imion

Mimo naszego dziwnego języka, wychodzi na to, że część z nas posiada imiona uważane przez Latynosów za normalne, bo hiszpańsko brzmiące. Przedstawiając się niejednokrotnie słyszałam: „Paulina? Ale przecież to hiszpańskie imię. To jak tak naprawdę brzmi Twoje imię w Twoim kraju?”. I to samo będzie w przypadku Natalii, Karoliny czy Marty.

• Obchodzenie imienin

Za każdym razem, gdy próbuję komuś wytłumaczyć, że u nas dużo osób obchodzi imieniny, jest z tym niemały problem. W wielu latynoskich krajach nikt o czymś takim nie słyszał i totalnie nie rozumieją, o co chodzi i po co to komu.

• Mówienie „ałaa!”

Dopiero ostatnio w Peru zdałam sobie sprawę, że mówienie „ała”, gdy coś nas boli nie jest wcale uniwersalne. Gdy się uderzyłam i odruchowo krzyknęłam przy moich peruwiańskich znajomych „ałaa!”, musiałam wyjaśnić, co miałam na myśli. Bo podobno oni mówią tylko „ajj!” ;).

• Własne piwo dla każdego

Jesteśmy przyzwyczajeni do tego, że w barze każdy prosi o piwo dla siebie. A w wielu miejscach Ameryki Południowej zamawiając w ten sposób wywołamy nieco konsternacji. Standardem jest tam bowiem, że zamawia się wspólne piwo (butelka zwykle pojemności 0,6 litra), do którego dostajemy kilka małych szklaneczek, w które się je następnie rozlewa. Dopiero po wypiciu pierwszego, domawiamy kolejne, którym się znów dzielimy. I tak dalej…. Latynosi twierdzą, że dzięki tej metodzie piwo się nie nagrzewa i nie wietrzeje ;).

• Nasze zamiłowanie do ziemniaków

Chyba nigdzie nie brakowało mi tak ziemniaków jak właśnie w Ameryce Południowej ;). W ojczyźnie ziemniaka je się ich znacznie mniej niż w Polsce. W większości latynoskich krajów tylko ryż, ryż i ryż… Nawet, jak zamawiasz mięso z ziemniakami, to dostaniesz zwykle dwa małe kawałeczki ziemniaki i oczywiście górę ryżu! Trochę więc się miejscowym namarudziłam, że zdecydowanie za dużo tu tego ryżu i że my jemy zdecydowanie więcej ziemniaków, i na dodatek robimy z nich kluski, placki i inne wymyślne rzeczy (co też oczywiście wywołuje u nich spore zdziwienie).

• Zamiłowanie do herbaty

Gdy poprosisz w peruwiańskiej knajpie o czarną  herbatą, mogą się nieco zdziwić.  I najbardziej prawdopodobne, że nie będą jej mieli… Miejscowi piją zwykle tzw. „infusiones”, czyli różnego rodzaju ziółka (typu rumianek, anyżek), a jeśli zdarzy się, że będą mieli herbatę, to jedynie w wersji cynamonowo-goździkowej. Nawet w supermarkecie się trochę naszukałam, żeby znaleźć czarną herbatę. Latynosów zwykle zaskakuje, że normalnym jest dla nas picie owej herbaty i rano, i wieczorem, a także, że nie zawsze używamy do niej cukru (oni straszliwie słodzą nawet owy rumianek i w wielu miejscach dostaniecie już osłodzony napój).

• Wyrzucanie papieru toaletowego do sedesu

W większości krajów latynoskich zużyty papier toaletowy wyrzuca się do kosza. I nikomu nawet do głowy by nie przyszło, żeby wyrzucić go do sedesu. Żeby jednak było ciekawie, nikt nie potrafi odpowiedzieć mi na pytanie, czemu tak robią. Moje stwierdzenie, że jest to niehigieniczne wywołuje niemałe zdziwienie i pytanie: „Ale jak to?? To wy nie wyrzucanie papieru do śmietnika?”. (Oczywiście mieszkając w Ameryce Południowej dostosowałam się do tej sytuacji, do ich zwyczajów, a także do niezadawania zbyt często tego kłopotliwego pytania ;).)

---

Jeśli zainteresował Cię ten artykuł, przeczytaj także o:

• Peruwiańczykach
• Brazylijczykach
• i ogólnie o Latynosach 🙂