Przypadek 1.

Przekraczamy granicę w brazylijskiej Corumbie i spieszymy się w kierunku słynnego „pociągu śmierci” (śmierci, bo podobno kiedyś służył do transportu ofiar żółtej febry), którym planowałyśmy ruszyć na podbój Boliwii. Według naszych wcześniejszych ustaleń pociąg miał odjechać za godzinę. Pan taksówkarz, który miał nas dowieźć z granicy na dworzec przekonał nas jednak, że nasze informacje są nieaktualne i pociąg już dawno odjechał, a nam pozostaje udanie się w dalszą drogę autobusem. Zamiast pociągu było zatem długie czekanie na bardzo klimatycznym dworcu autobusowym, by następnie udać się w kilkugodzinną podróż, przerywaną przez krzyki sprzedawców wchodzących do pojazdu na każdym z postojów.

Później okazało się, że pociąg jednak odjeżdżał zgodnie z naszymi przewidywaniami. Ale dzięki nam pan taksówkarz na pewno dostał swoją „dolę” za to, że wybrałyśmy przejazd autobusem – z polecaną przez niego firmą.

Przypadek 2.

Samaipata – urokliwa mała miejscowość słynąca z preinkaskich ruin, my na poboczu drogi, gdzie ma się zatrzymać „nasz” autobus do Sucre (autobus, na który mamy już wykupione bilety). Autobus jednak postanawia przejechać koło nas, nie zatrzymując się w ustalonym miejscu i z premedytacją olewając nawet nasze desperackie machanie i wioząc nasze wykupione miejsca w dalszą trasę bez nas.

Zamiast „naszych” miejsc był więc przypadkowy, pierwszy lepszy autobus, który udało się nam zatrzymać. Bilety musiałyśmy kupić więc raz jeszcze. A „pierwszy lepszy” oznaczał autobus zapakowanymi miejscowymi z mnóstwem tobołów, z dziećmi leżącymi na korytarzu i rozwalonymi fotelami, i który to na dodatek w środku nocy na jakiejś górskiej drodze postanowił się zepsuć (na szczęście niezawodne postukanie młotkiem w silnik uratowało sytuację ;)).

Co prawda, gdy w końcu dojechałyśmy do celu podróży udało się nam odzyskać pieniądze za niewykorzystany bilet, ale zawdzięczamy to tylko wielu krzykom, dyskusjom i kłótniom, które uskuteczniłyśmy.

Przypadek 3.

Tym razem już prawie na granicy boliwijskiej-peruwiańskiej. Z miejscowości Copacabana (nie mylić z brazylijską Copacabaną ;)) nad jeziorem Titicaca planujemy udać się do Arequipy w Peru. Okazuje się, że nie mamy wystarczająco gotówki, a jedyny bankomat w mieście postanawia przestać działać. Zarezerwowałyśmy jednak ostatnie miejsca na autobus w jednej z firm, obiecując, że wrócimy za dwie godziny, żeby zapłacić. W tym czasie planowałyśmy wypłacić pieniądze w banku. Na szczęście nagle zaczął działać bankomat, więc super szczęśliwe, że mamy gotówkę wróciłyśmy do owej firmy.

Ale jak to w Boliwii bywa, okazało się, że naszych miejsc już nie ma. Nie było też pana, który dla nas te miejsca rezerwował, a pani go zastępująca stwierdziła że żadnej rezerwacji nie było, skoro nie mamy oficjalnego potwierdzenia (jakby niby Boliwia była krajem, w którym da radę uzyskać jakiekolwiek oficjalne potwierdzenia…), a to, co jest napisane na temat naszej rezerwacji w ich zeszycie było według niej tylko jakimś bazgrołem. Znowu były więc krzyki i kłótnie, ale miejsc odzyskać się nie udało, a zamiast tego czekała nas dużo bardziej skomplikowana podróż z kilkoma przesiadkami.

I mnóstwo innych, pomniejszych historii.

• La Paz, jakieś lokalne święto, występy, mnóstwo ludzi. Spacerując po barwnych uliczkach stolicy i próbując przebić się przez ogromny tłum, nagle zostajemy obrzucone kawałkami ziemi. Trochę zdezorientowane zaczynamy je z siebie strzepywać, podchodzi też starsza kobieta chcąca nam „pomóc”, a minutę później nie mam już telefonu.
• Mała miejscowość pośrodku niczego, dworzec kolejowy. Czekamy na pociąg, który odjeżdża jednocześnie o bardzo różnych godzinach – o 23.30, o 24.00, 1.00, 2.30. Każda zapytana osoba, nawet każdy pracownik dworca, ma swoją własną, wyimaginowaną godzinę. Ostatecznie okazuje się, że pociąg odjeżdża o 1.30. A kiedy dojeżdża do celu? Dokładnie nie wiadomo, ale na pewno z co najmniej kilkugodzinnym opóźnieniem.
• A gdy w końcu dojeżdżamy tam, gdzie planowałyśmy dojechać, wtedy właśnie, żeby nie było za pięknie, okazuje się, że atrakcja turystyczna, którą miałyśmy zwiedzić, jest zamknięta – bo sobota, bo niedziela, bo sjesta, bo fiesta, bo strajk.

Boliwia uznana została przez Światowe Forum Ekonomiczne za kraj z najbardziej nieprzyjaznym nastawieniem miejscowej ludności do turystów. Chyba już wiecie, dlaczego ;).

Żaden inny kraj nie spowodował u mnie tak wielu frustracji. Jednocześnie żaden nie budzi we mnie tak sprzecznych uczuć… Bo jak już jednak do Boliwii pojedziemy, dowiemy się, że coś tu jednak, poza denerwującymi miejscowymi, jest. Co takiego? Odpowiedź wkrótce, w drugiej części boliwijskich historii :).