Czy chodzenie po górach jest tylko dla wysportowanych osób ze świetną kondycją? Jeśli by tak było, to ja po górach w ogóle bym nie chodziła. Zawsze byłam słaba i niezbyt wysportowana, szczerze nienawidziłam zajęć wychowania fizycznego. Góry były dla mnie abstrakcją. Nie rozumiałam, jak ludzie mogą z własnej nieprzymuszonej woli chcieć się męczyć. I nagle się przełamałam. Czynników było wiele: dalsze podróże, które pozwoliły mi docenić piękno góry, chęć zdobycia czegoś itp. itd.
Leżąca w Beskidzie Żywieckim Babia Góra to najwyższy po Tatrach szczyt w Polsce. Zwana również Diablakiem czy Kapryśnicą (ze względu na dość zmienną i wietrzną pogodę) mnie przyciągała nie tylko przynależnością do Korony Gór Polski, ale i prowadzącą na szczyt słynną Percią Akademików (uważaną za najtrudniejszy szlak w Beskidach). Czy faktycznie było tak ciężko?
Są miejsca w Polsce znacznie dziksze niż Bieszczady. Góry, gdzie na szlakach mamy spore szanse nie spotkać nikogo. Wioski, gdzie miejscowi będą do nas zagadywać, dziwiąc się, skąd się tu wzięliśmy.
Postanowiłam sobie jakiś czas temu, że zrobię Koronę Gór Polski, czyli zdobędę najwyższe szczyty 28 pasm górskich w Polsce. Projekt, który miał na celu bardziej „zaliczenie” owych szczytów stał się ostatecznie dla mnie okazją do poznania polskich gór. Fakt, że czasem ciężko mi się zebrać, żeby jechać do kolejnego regionu, bo zwykle i tak najbardziej ciągnie mnie w Tatry, ale staram się mobilizować, żeby jednak jak najwięcej naszego pięknego kraju zobaczyć. Pieniny na mojej liście priorytetowych miejsc do zobaczenia w Polsce zawsze były dość wysoko. Jednak dopiero niedawno w końcu tu zawitałam. I poza obowiązkowym zdobyciem najwyższego szczytu (słusznie nazwanego Wysoką) udało mi się jeszcze parę dni po tutejszych szlakach pochodzić. Może i Pieniny aż tak spektakularne jak Tatry nie są, ale w klasyfikacji polskich gór na pewno uplasowałabym je dość wysoko.
